آموزش تئوری موسقی و سازشناسی قسمت ۴

مضراب عود از پر مرغ (یا پر طاووس)تهیه شده است و گاه نیز نوازنده ،با مضراب دیگری ساز را مینوازد.

صدای عود کمی خفه،نرم و غ انگیز ولی نسبتا قوی است.

این ساز نقش تکنواز و همنواز ،هر دو را به خوبی میتواند ایفا کند.
عود،چنان که گفته شده،از اخلاف سازی قدیمی به نام «بربط» است.

از سوی دیگر ممکن است با نام عربی خود (العود) به اروپا راه یافته و در آنجا نام «لوت» گرفته باشد.

عود سازی شهری است.

-دوتار

دارای شکمی گلابی شکل و دسته ای نسبتا دراز است.

تعداد ۱۷ تا ۲۰ دستان بر دسته ی آن بسته میشود.

برخی از دو تار های محلی در نواحی مختلف جنوب فاقد دستان است.
سطح روی شکم چوبی است.تعداد سیم های آن چنانکه از نام آن بر می آید،

۲ تا است که به فاصله های مختلف کوک میشوند.

طول دسته حدود ۶۰ و مجموعا تمام ساز حدود یک متر است.

دو تار غالبا با انگشت-یعنی بدون مضراب- نواخته میشود.
این ساز جنبه ای بیشتر محلی دارد و در نواحی جنوب کشور ما بسیار متداول است.

چنانکه در تاریخ موسیقی ایرانی نوشته شده در قدیم سازی به اسم تنبور وجود داشته و از آن انواع مختلفی ذکر کرده اند.

مثلا گفته شده که فارابی تئوری دان مشهور موسیقی ایران،

تنبور بغدادی و تنبور خراسان را دستان بندی کرده است.این ساز از دسته ساز های شهری است.

رباب مجموعا از چهار قسمت،شکم،سینه،دسته و سر تشکیل شده است.
شکم در واقع جعبه ای به شکل خربزه است که بر سطح جلویی آن پوست کشیده شده

و خرکی کوتاه روی پوست قرار گرفته است.

سینه نیز جعبه ای مثلث شکل است که سطح جلویی آن،تا اندازه ای گرده ماهی و از جنس چوب است.

تعداد سیم های رباب شش یا سه جفتی است که سیم های جفت با یکدیگر همصوت کوک میشود.

سیم های رباب در قدیم از روده ساخته میشده در حالیکه امروز آنها را از نخ نایلون میسازند

و سیم بم روی نایلون روکشی فلزی دارد.