درباره ساز دوزله برترین اساتید آموزش دوزله در کرج

دوزله از سازهای بادی ایرانی است.

دوزله سازی محلی و از انواع بادی‌های یک زبانه است.

این ساز متشکل است از دو لوله ی مسی(وگاه نئی- یا از جنس پر((دال))یا استخوان قلم مرغان دیگر)

که به توازی به هم الصاق شده یا بر هم بسته و محکم شده است.

هر یک از لوله ها دارای قمیشی یک زبانه ای و مستقل از دیگری است.

در طول هر لوله شش سوراخ تعبیه شده-به طوری که سوراخ ها همواره در کنار هم قرار می گیرند.

انتهای تحتانی لوله ها-مانند تمام سازهای بادی که تا کنون دیده ایم باز است.

دوزله به طول های مختلف ساخته می شود.

(کوچک ترین آن-نوع ساخته شده در شهر به طول ۲۲ سانتی متر و قطر حدود ۲ سانتی متر است).

وسعت ساز حدود دو اکتاو است.

که بسته به بزرگی و کوچکی ساز در میدان صدائی متفاوت قرار می گیرد.

دوزله سازی است محلی و از انواع ((بادی های یک زبانه ای))است.

در بعضی نقاط ایران-این ساز را ((جفته)) یا ((جفتی)) می نامند.

دارای اسامی مختلف از قبیل دونی، جفتی، جفته و قُمشه است.

دونای دارای سابقه بسیار قدیمی است و فارابی این ساز را مزمارالمثنی یا مزدوج می نامد

و بعضی از قدما آن را دو آهنگ می گفتند.

نی انبان:

که انتهای قمیش دار آن به کیسه‌ای به نام «انبان» الصاق و دقیقاً «هواگیری» شده‌است

که از این نقطه الصاق هوا خارج و داخل نشود،

در نزدیکی محل الصاق دوزله لوله دیگری به طول نامعین خارج شده

(محل خروج این لوله نیز به دقت هواگیری شده) که نوازنده آن را به دهان می‌گذارد

و از این طریق کیسه را پر باد می‌کند

و در نتیجه فشاربازو آرنج بر روی کیسه که هنگام نواختن آن را زیر بغل گرفته است؛

هوا را به داخل لوله دوزله می‌فرستند و با انگشتان خود سوراخها را باز و بسته می‌کند.