طبلا مهمترين طبل شبه قاره هند است و شامل دو طبل است كه يكي كوچكتر و به صورت كوزه است و نامش “دايان” و ديگري بزرگتر و به صورت كاسه و نامش “بايان”. طبلا سازی قابل کوک است.
در طبلا دست راست روي “دايان” و دست چپ روي “بايان ” است (مگر آنكه طبلا نواز چپ دست باشد) و براي نواختنش از انگشتان و كف دو دست استفاده مي شود. در حقيقت دستي كه روي طبل كوچكتر (دايان) است پركارتر مي باشد و دست ديگر بيشتر حالت كمكي دارد و نوازنده با اين دست، رنگ و تركيب هاي گوناگوني به دست اصلي اضافه مي كند. همچنين برخي اوقات دست فرعي روي طبل بزرگتر فشار هايي را وارد مي كند تا كوك صداي “بايان” را به صورت موقت تغيير داده و صداهاي گوناگوني را از آن بيرون بكشد. در ضمن به ندرت اتفاق مي افتد كه نوازنده ي طبلا دست فرعي را از روي طبل بزرگتر برداشته و روي طبل كوچكتر به همراه دست اصلي بنوازد.پوست طبلا معمولاً از پوست آهو است، كه توسط “نوار چرمي” روي هر كدام از طبل ها به صورت مجزا بافته مي شود و با سفت و شل كردن نوار هاي چرمي، طبلا كوك مي گردد. براي راحت تر و دقيق تر كوك كردن، استوانه هاي كوچك چوبي لاي نوار چرمي و بدنه ي آن تعبيه شده است.پوست طبلا به سه بخش مهم “كنار”، “ميدان” و “سياهي” بخش بندي مي شود.
“كنار” در حقيقت همان ناحيه اي است كه پوست ديگري در بخش كناره اي طبلا روي پوست اصلي آن كشيده مي شود و بنابراين در اين بخش پوست طبلا دو لايه است و در طبل كوچكتر صداي اصلي طبلا از اين بخش بيرون مي آيد.
“سياهي” يك لكه ي دايره اي شكل سياه رنگ و ماده ي مخصوصي است كه روي پوست طبلا چسبانده مي شود (در طبل كوچكتر “سياهي” دقيقاً در مركز پوست چسبانده شده، در حالي كه در طبل بزرگتر “سياهي” در ناحيه اي بين مركز و محيط دايره ي پوست است). به وسيله ي اين “سياهي” است كه گرفتگي صداي طبلا رخ مي دهد.
آن ناحيه كه بين “سياهي” و “كنار” است “ميدان” نام دارد.
درباره ي تاريخ طبلا اختلاف هايي وجود دارد و افسانه هايي نيز به آن اضافه شده كه بيان سرگذشت اين ساز را مشكل تر مي كند. در حالي كه برخي اختراع اين ساز را به امير خسرو دهلوي، موسيقيدان و شاعر پارسي گوي اهل دهلي نسبت مي دهند و برخي ديگر قدمت آن را به هزاران سال قبل مي رسانند، بعضي نيز معتقدند كه تاريخ آن به پيش از قرن هجدهم ميلادي نمي رسد.
