سلانه ساز ابداعی استاد حسین علیزاده و سیامک افشاری است که دارای محدوده صوتی بم و رنگ جدیدی است. استفاده از واخوان ها جهت تقویت هارمونیک و حجم و تنوع رنگ آمیزی ایرانی این ساز که شاید در ارتباط نزدیک بااصوات گمشده موسیقی ایرانی باشد،تجربه جدیدی است در راه غنا بخشیدن به محدوده صوتی سازهای ایران چکیده ای از مصاحبه ی استاد علیزاده در مورد ساز سلانه :
در قديم سازیبه نام عود يا بربط بوده است که در طول تاريخ به مرور کمتر و کمتر مورد استفاده قرار گرفته البته امروزه هنوز در کشورهای همسايه ايران استفاده می شود اما در ايران بعد از تغيير و تحولاتی که در موسيقی ايران به وجود آمد و موسيقی مقامی به دستگاهی تبديل شد ، سازهايی مثل عود و ارغنون يا قانون کمتر مورد استفاده قرار گرفتند چون شيوه دستگاهی توسط خانواده های هندی و کسانی مثل فراهانی ، ميرزا حسن قلی ، علی اکبر شهنازی و غيره تثبيت شد که نوازندگان تار و سه تار بودند.
حتی ساز سنتور هم ساز مهجوری بود و عمدتا طی نيم قرن اخير توسط استاد پايور متداول شد . نه تنها عود و ارغنون بلکه بسياری از سازهای قديمی مهجور شدند ، دليلش هم اين بوده که موسيقی آوازی اهميت بيشتری داشته و موسيقی سازی آنقدر مطرح نبوده است . از دوره وزيری به بعد بود که در زمينه موسيقی سازی هم کارهايی انجام شد موسيقی سازی ايرانی استقلال پيدا کرد . در قديم ذهن نوازندگان با اوزان شعری ريتم می گرفت ، در صورتی که هنرمند بايد کاملا خودش را از نظر ذهنی آزاد کند و آن وقت است که ريتم و فضا گسترش پيدا می کند.
سلانه از جهاتی شبيه سازی قديمی به نام عود دسته بلند است که دارای سه سيم است . اين ساز قرن های شانزدهم و هفدهم ميلادی متداول بوده است و در طول تاريخ با تغييراتی ، در نقاط مختلف جهان ديده شده است.
اما سلانه از سازهای زخمه ای است که داراي ۱۲ سيم است . ۶ سيم اصلی که کوک می شوند و ملودی با آن ها اجرا می شود و ۶ سيم رزنانس يا طنين هم دارد که روی آن ها انگشت گذاری نمی شود بلکه براي تقويت هارمونيک های دستگاهی و نت هاست و در واقع رنگ های اصلی را برجسته مي کند.
سلانه به معنای آهسته است و چون دير به دنيا آمد و در زمان به دست آمد ، نام آن سلانه شد.
